Nimefika Tanzania sasa!!

Rafiki zangu (mijn vrienden),

Zoals de titel zegt (in Swahili) ben ik aangekomen in Tanzania op dit moment en heb ik een momentje om weer een update te sturen. Tsja, wat zal ik eens allemaal vertellen... Ik heb zoveel beleefd dat ik mijn reisdagboekje waarin ik per dag korte aantekeningen maak er maar naast moet leggen om alles te herinneren geloof ik :) By the way: dagboek schrijven is leuk! Het helpt je om je gedachten te ordenen, je belevenissen te verwerken en over sommige dingen beter na te denken. Het is echt fijn om naast alle drukte die je iedere dag mee- en doormaakt af en toe even rustig te kunnen zitten en na te denken over van alles... Het schrijven in het dagboek helpt je dan om soms buitelende gedachten te ordenen en geeft eveneens de mogelijkheid om ze later weer door te lezen en te overdenken. Voor allen: als je geen dagboekje schrijft, overweeg het!

Ik ben met mijn vorige verslag geeindigd op 2 november, alweer een enorme tijd geleden voor mijn gevoel :) Heb ondertussen een heleboel stempels extra in mijn paspoort aangezien ik uit Uganda, door Rwanda nu in Tanzania terechtgekomen ben; ik ben heel beetje anders gereisd dan gepland :) Mmmm, ik weet eigenlijk even niet waar ik beginnen moet met schrijven en mijn internetcafe uurtje tikt hier langzaam weg ;) Laat ik het om te beginnen eens op een rijtje zetten:
- dinsdag 3-11: bezoek ziekenhuis (Mulago Hospital) in Kampala, afspraak met Ugandees (Rashid) voor reis naar parken Uganda
- woensdag 4-11: vlucht met MAF naar noorden van Uganda, eten bij MAF-ers
- donderdag 5-11 + vrijdag 6-11: Murchinson Falls Park voor waterval, bootcruise en game drive
- zaterdag 7-11: verblijf Rwanda
- zondag 8-11: gorillatrektocht in Rwanda, overnachting Kigali
- maandag 9-11: vertrek uit Rwanda (Kigali) naar Tanzania (Kahama)
- dinsdag 10-11: reis door Tanzania (Kahama --> Tabora)
En zo zit ik daar nu in een internetcafe in Tabora (ergens midden in Tanzania) na veel belevenissen...

Kampala was echt een belevenis op zich... De chaos, de mensen, alle verkopers, de taxi's, de smog, het stof maar vooral ook de veiligheid! In het centrum van Kampala staan duizenden taxi's en nog veel meer taxichauffeurs te schreeuwen, te 'gassen' en te dringen om vooral veel geld te verdienen; omdat er zoveel taxi's zijn is de concurrentie moordend wat vooral een 'moordzuchtig' gedrag teweeg brengt: dit in rijgedrag (aggressief, iedere cm wordt benut) en ook in klantenwerving :) (ook proberen ze altijd teveel geld af te troggelen ;)) Maar, als je een beetje je eerste schrik te boven bent kun je wel op alle plekken in de stad voor relatief weinig geld komen... Dit in tegenstelling tot de bodaboda's (motortaxi's) die soms behoorlijk wat geld extra kosten, ondanks al mijn gepingel :) Wat dat is echt wat je hier in Afrika leert, afdingen: ik betaal meestal niet meer dan de helft van het bedrag wat gevraagd wordt; het beste is gewoon om het je medereizigers te vragen, die weten het beste de prijs... Zodoende al duizenden Keniaanse, Ugandese en Tanzinaanse Shillings en enkele Rwandese Franks bespaard: voelt goed ;) Ondertussen ben ik ook nog vaak genoeg bedot verwacht ik, maar dat wil ik nu even niet weten!

Het ziekenhuisbezoek in Kampala was enerzijds wel leuk, maar anderzijds ook een verschrikking... Ik kwam namelijk binnen in een 'major ward round', hellup! Willemijn, een NL studente die ik ontmoet heb in Jinja (zie vorig bericht), nam me mee om een kijkje te nemen op de afdeling palliatieve zorg in het ziekenhuis waar ze een extracurriculaire stage loopt; op de afdeling waar we langs gingen was de dokter van interne geneeskunde met een aantal studenten de visite aan het lopen waarbij we netjes aansloten... Argh, ettelijke uren later, met zere benen, een tollend hoofd, wat extra medische feitenkennis, ben ik met een smoesje ontsnapt omdat we nog maar 5 van de 24 patienten hadden gedaan :) Ik heb nog nooit zo'n uitgebreide ward round meegemaakt; de studenten moesten veel weten en wisten ook veel. De dokter vroeg veel en wist zelf ook errug veel feitjes... Verder was er een behoorlijke hierarchie: de arts dicteerde bijvoorbeeld alles wat geschreven moest worden, belachelijk :) Het ziekenhuis heb ik gedeeltelijk kunnen zien en is sowieso erg groot met overal verspreid allerlei kleine gebouwtjes. De afdeling waar ik was zag er kwam hygiene niet enorm fris uit, maar het viel me wel mee welke mogelijkheden ze nog allemaal hadden hier; het is dan ook wel een universitair ziekenhuis (bijv. CT-scan, chemokuren, veel medicatie). Al met al vond ik het wel een leuke belevenis en lijkt het me vooral leuk om te vergelijken met andere ziekenhuizen die ik ga tegenkomen.

Woensdag had ik echt een MAFfe dag! Ik werd namelijk dinsdagavond opgebeld door de chiefpilot van de MAF in Uganda met het bericht dat ik die ochtend erop mocht meevliegen met hem... Niet te geloven gewoon! Hij heeft uiteindelijk een aantal stoelen uit het vliegtuig gehaald, veel gerekend en op de kilo nauwkeurig kon hij mij naast zich op de co-pilot stoel zetten :) Supergaaf! We stegen op van Kajjansi airport, de strip die gedeeltelijk eigendom is van de MAF in Uganda met als bestemming het hoge, droge en arme noorden van Uganda (o.a. Kotido) met 10 passagiers van NGO's. Na een prachtige vlucht, met veel gebruik van autopilot, kwamen we bij onze bestemmingen. In 'the middle of nowhere' (2 plekken) hebben we de passagiers weggebracht en anderen opgehaald die in de verschillende dorpjes werkten daar. Het noorden van Uganda is echt erg arm en droog, wat te merken was aan het klimaat, de omgeving en de bouwstijl: allemaal woestijnachtige vlaktes met verspreid wat struikjes, bomen en rotsblokken en allemaal zwarte hutjes opgezet in kralen... Ik vond het echt fantastisch om mee te kunnen vliegen en ook een beetje zelf te kunnen vliegen; natuurlijk niet voor niks co-pilot ;) Het vervolg van de MAFfe dag behelsde een etentje bij de chief engineer van de MAF in Uganda, weer een nederlander... Wil je eens lekker op reis gaan, kom je overal nederlanders tegen :)

Donderdag en vrijdag waren mijn dagen in het wildpark in Uganda, Murchinson Falls. We (Willemien ging mee) werden om 3.00 am opgepikt door Rashid en Hussain, 2 Ugandezen (waarvan ik Rashid ontmoet had in de bus; Hussain is broer van Rashid): heerlijke tijd ;) Door een nu uitgestorven Kampala (ja, dat schijnt dus toch te kunnen!) vertrokken wij richting het noorden over een prachtige geasfalteerde weg. Onderweg bleken we ergens met flesjes en trechter bijgevuld te moeten worden want de benzinestations waren nergens te vinden ;) Na heel veel hobbelen in het park (tientallen kilometers) over de dirtroad kwamen we aan bij de watervallen: echt indrukwekkend... Al het water van de Nijl baant zich daar een weg door een smalle passage wat voor schitterende beelden en indrukwekkend geraas zorgt! In het park hebben we ook nog een boatcruise over de Nijl gedaan vlak langs allerlei nijlpaarden (je kunt er haast over lopen, zoveel!) krokodillen, olifanten en nog veel meer beesten en last but not least een game drive... En ja, we zagen leeuwen! (scheen daar zeldzaam te zijn) Het waren echt fantastische dagen; enerzijds even heerlijk met een Nederlander optrekken en lekker babbelen over allerlei dingen die je gemeen hebt (CSFR, CMF, studie, interesse in tropen), anderzijds ook het reizen met de Ugandezen. Beiden hebben een zware jeugd achter de rug (o.a. kindsoldaat, veel armoede, asiel in Engeland) en hebben vollop genoten (en ik met hen). Nog nooit waren ze in Murchinson Falls Park geweest, nog nooit in hun leven hadden ze een waterval gezien, nog nooit in hun leven hadden ze de dieren die bij wijze van spreken in hun achtertuin leven in levende lijve aanschouwd, nog nooit in hun leven hadden ze in een tent geslapen... Bij het zien van de nijlpaarden, olifanten, leeuwen, en alles waren ze echt verwonderd en soms kinderlijk blij! Echt zo gaaf om zoiets mee te maken, om eens te zien wat een verschil er zit tussen de diverse wereldbewoners... Ik moet dan mezelf maar eens vaak bestraffend toespreken als ik zie hoeveel dingen ik gewoon vind, hoeveel dingen ik 'normaal' vind, hoeveel dingen ik kan en mag doen in mijn leven... Wat is dan onze dankbaarheid toch misplaatst en onze ondankbaarheid een grove schending van Gods goedheid!!

Vrijdagavond ben ik in Kampala op de terugreis, na een lekkere maaltijd, afgezet bij de bus naar Kisoro (grens Rwanda). Ik had helemaal niet gepland om zo te reizen en om naar Rwanda te gaan, maar ik had iets tijd over en wilde toch graag proberen de gorilla's te bekijken (wat in Rwanda, Congo en Uganda kan) en Rwanda leek me de handigste optie... Na een slapeloze nacht in de bus, een horrorrit op een bodaboda zonder licht om 5.00 am in het donker naar de gesloten grens, een enorm slome minibus is het me helaas helaas niet gelukt om op zaterdag de gorillatrektocht te doen en heb ik die dag gebruikt om uit te rusten, te lezen, me te verwonderen over de prachtige natuur in Rwanda, de 'no-corruption policy', de enorme taalbarriere (ze spreken alleen Frans en wat lokaal stoethaspel van Swahili en nog wat taaltjes) en de rest van mijn reis te plannen. Op zondag heb ik in de ochtenduren uiteindelijk de tocht door de bamboewouden naar de berggorilla's gemaakt; wat een wonderlijke schoonheid is er toch te vinden in de schepping! Je waant je even in een andere wereld als je je een weg baant tussen alle bamboestammen, door een wat vochtige atmosfeer en zich uiteindelijk een prachtige gorillafamilie zich aan je laat zien... Met een hele goede rolverdeling ;) Een mannetje is de baas (de oudste van de silverbacks, genoemd naar hun rug die zilver wordt naarmate ze ouder worden), en die ligt tijdens het rustuur languit op de grond uit te rusten en alle vrouwtjes en kinderen zitten eromheen en wachten tot hij het sein geeft dat er weer wat gedaan moet worden ;) Cool he! Mannen?!

Op gisteren en vandaag ben ik vanuit Rwanda Tanzania binnengekomen... Wat een wereld van verschil! In Rwanda is de levensstandaard veel, veel hoger, heerst een gezonde economie en heeft men de zaken echt goed voor elkaar. Er heerst een bloeiende landbouwcultuur, men werkt hard, er is een politiek waar corruptie not-done is (je hoeft dus niet af te dingen), het is er enorm veilig (op stelen enz staan enorme straffen, waardoor niemand het in zijn hoofd haalt om het te doen) en het is ook nog eens een prachtig heuvelachtig land. Tanzania daarentegen is in de gebieden waar ik nu zit droog, steppeachtig, allemaal armetierige dorpjes, plaggenhutjes, slechte wegen, veel corruptie, gewoon een stuk slechter... Als alle landen het voorbeeld van Rwanda zouden volgen?! De reis is verder prima verlopen ;) Ik ontmoete in Kigali (hoofdstad van Rwanda) 2 engelse meisjes die samen op reis waren naar Mwanza met wie ik anderhalve dag ben opgetrokken (ik heb ze vanmorgen achtergelaten in een bus die naar Mwanza reed, en ik een andere bus heb gepakt). Erg leuk om een keer weer goed engels te kunnen spreken ;) Al dat steenkolen engels van de Afrikanen (alleen 'how are you?' ongeveer) kon ik heerlijk kletsen, spelletjes doen en gezellig reizen... Je ziet zo wel, ik ben niet vaak alleen (nu wel, ook lekker hoor!). In Tanzania een paar honderd kilometer met een vrachtwagen gelift voor weinig geld, supergaaf! Nog tientallen kilometers zelf met dat aftandse truckje gereden (stuur aan andere kant, links rijden, stroeve schakelbak): heerlijk :) Iedere dag is gewoon weer een belevenis ;)

Nu zit ik in Tabora waar ik door een hulpvaardige man gratis (!! niet voor te stellen in Tazania) ben rondgereden en een mooi kamertje heb. Ik ben samen met bovenstaande persoon tot de conclusie gekomen dat ik niet met de trein ga :( (vertrekt pas vrijdag, en dat is me beetje te laat) maar dat de bus ook wel moet lukken... Dus dat wordt nog uren verder hobbelen: de wegen zijn hier bagger! Ik verwacht ieder ogenblik dat de as knapt, maar tot nu toe doen 'mijn bussen' het nog steeds ;) Ik heb nu voor 1 euro een fietsje weten te huren voor twee dagen en ik ga gewoon heerlijk uitrusten, rondfietsen en allerlei dingetjes regelen... Vooral ook ff wat rust nemen na de drukke dagen, waarin voor mezelf en God gewoon wat minder plek was... Reizen kan je soms zo onrustig, druk en ongedurig maken dat je aan veel wezenlijke en belangrijke dingen voorbijloopt! (uiteindelijk kan het dagelijkse leven dat ook doen weet ik uit ervaring!) Gelukkig zijn er ook tijdens de reis zoveel 'dode' momenten waarop je kunt nadenken, kunt genieten, Bijbel kunt lezen, kunt bidden en tot rust komen... Beste vrienden, ook in jullie leven is ongetwijfeld veel onrust (onrustig is ons hart totdat het zijn rust vindt in God naar Augustinus)... Ieder heeft rustmomenten nodig. Ieder krijgt ook genoeg 'dode' momenten die benut kunnen worden; doe het! Wijsheid wordt mijns inziens in zulke momenten verworven... Niet de drukte van de tijd, maar de rust van de stille overdenking heeft waarde!

Ik moet gaan afronden; heb zelf ook nog wat gedachten op een rij te zetten vanavond in mijn bedje :) Het digitale dagboek heeft me vast al wel wat geholpen ;) De komende dagen zullen in het teken staan van Swahili leren en praten, uitrusten, rustig aan de reis naar Dar es Salaam en Zanzibar maken en mogelijk nog de MAF in Tanzania bezoeken... We merken wel weer wat het wordt!

Iedereen veel succes gewenst, waar ook ter wereld dit berichtje gelezen wordt! Ieder die een berichtje plaatst: echt leuk! Ik vind het altijd echt gaaf om in mijn mailbox de notificaties te lezen van plaatsingen; het doet me goed! Ik hoop dat iedereen de komende week ook de momenten weet te vinden om zelf tot rust te komen, een rust die niet in onszelf of in de onze dagelijkse bezigheden te vinden is...

Tutaonana, baada ye (tot we elkaar weer zien, later!)
Jacob

P.S. Ik heb tot nu toe geen tijd gehad om persoonlijk te reageren op alle berichtjes; ik zal dit proberen wel wat te doen... (wrsch morgen) Ik hoop echter niet dat iedereen een berichtje verwacht: daarvoor kan ik nu, tijdens mijn reisdagen, helaas geen tijd maken. Ondanks dat, ik waardeer alle berichtjes zeer!