Wooh, wat gaat de tijd toch hard

Ha lezers!

Eindelijk heb ik weer een keer tijd en gelegenheid gevonden om online wat zaken op papier te zetten... Pfff, ik heb in Huruma een heel aantal keren geprobeerd maar de waarbenjij-internetsite wilde niet. Ondertussen is het dus heel wat daagjes/weekjes verder en heb ik nog niks laten horen... Maar ja, ik zal nu losbranden ;)

Sinds de 10e februari is er best weer veel gebeurd zou ik kunnen zeggen... Zoals je aan de plaats van schrijven kunt zien ben ik op dit moment uit het Tanzaniaanse land vertrokken en ben ik net uit een hobbelig busje gestapt in Zomba (de oude hoofdstad van Malawi). Eigenlijk zou ik bezig moeten zijn om mijn tas bij de kennissen die ik hier op ga zoeken achter te laten maar ik heb geen bereik; moet dus nog even bedenken hoe ik ze te pakken ga krijgen ;)

Om echter niet al mijn Malawiaanse Kwacha's op te maken (tsja, ik kan het ook niet helpen dat ze hier rare valuta hebben) aangezien dit internetcafe 5MK/min kost (200 is een euro) zal ik het een beetje kort houden... Ook wil ik zo nog even de omgeving gaan verkennen!

Mijn laatste weken in het ziekenhuis van Huruma heb ik op een mooie manier kunnen afsluiten. Teruggekomen van de outreach ben ik daarna vooral op de afdeling St Francis werkzaamgeweest waar mannen en vrouwen, interne en chirurgische patienten liggen; van alles wat dus. Best een drukke afdeling waar we iedere ochtend voor zo'n 70 patienten de visite moesten lopen. Ook voordelig bij deze afdeling vond ik het feit dat er een goede dokter was, die tenminste een beetje nadacht en niet zomaar altijd malaria behandelde. [Grr, op dit moment wordt ik helemaal gek van mijn toetsenbord waar afwisselend letters blijven hangen en niet op het scherm verschijnen... Ik ga gewoon een beetje snel verder typen dus vanaf nu zullen jullie met de spelfouten moeten leven ;)]. Ook heb ik de laatste weken nog best veel dingen zelfstandig kunnen doen, heb ik een beetje kunnen voorbereiden op de eindopdrachten (belachelijk veel werk) en heb ik gewoon nog een beetje kunnen genieten van het alleen zijn in Rombo; het viel uiteindelijk best wel tegen om de avonden in zo'n afgelegen plaatsje nuttig op te vullen. Vaak was het lang doorwerken en vroeg naar bed; anders had ik toch niks te doen. Uiteindelijk heb ik mijn co-schap met een 9.4 afgesloten (vraag me niet waar die .4 vandaan komt als er expliciet gevraagd wordt om op hele cijfers af te ronden). Helaas was dit zonder een echt eindgesprek omdat de dokter in charge toch wel wist wat hij voor co-assistenten op moest schrijven ;) Was ondanks het feit dat ik hem niet ontzettend veel gezien had best accuraat!

Naast mijn ziekenhuisbelevenissen moet ik ook natuurlijk mijn sportieve invulling van mijn verblijf hier niet vergeten. Ik heb de afgelopen maand een mountainbikerace van 70km op de Mount Kenia gedaan en een halve marathon op de Kilimanjaro hellingen. Het waren in beide catergorieen mijn eerste racen ooit en het waren wel gave ervaringen! Voor de Mount Kenia moesten we natuurlijk naar de gelijknamige berg in een buurland toe wat voor een mooie heen- en terugreis zorgde en een kijkje in het 'westerse' Nairobi. Verder was de race van start tot finish wel een belevenis; enerzijds het prachtige landschap, anderzijds de fysieke moeite die ik er soms mee had. Het eerste stuk van de race was bergop en ik heb daar behoorlijk veel energie verspild, waarna ik iets minder hard naar beneden kon. Het middenstuk was dus naar beneden en daarna nog zo'n 25km heuvelop en heuvelaf. Echt gaaf om een beetje de druk te voelen ;) Had geen schijn van kans tegen de professionele fietsers die er waren (nr 1 70km in 2.11 min); uiteindelijk kwam ik na 3h10min over de streep waar ik eigenlijk wel tevreden mee was. Een leuk feitje; we fietsen dwars door een nationaal park en om de zoveel honderd meter kwamen we askari's (bewakers) tegen die de olifanten van het traject moesten afhouden ;) Overigens vond ik het feit dat Nairobi zo westers was wel weer raar; het past hier niet echt... Je kunt daar echt in je eigen luchtbel leven met alle luxeproducten terwijl een eindje verder de sloppenwijken beginnen: schrijnend! In Moshi zelf heb ik een weekje na de mountainbikerace nog een halve marathon gelopen zonder enige training; zonder training viel het me vies tegen! De eerste 10.5 km waren bergop en de laatste 2km heb ik het best een beetje moeilijk gehad. Daarna hetzelfde traject weer naar beneden, maar op een gegeven moment zijn de beentjes wel lui :( Mijn uiteindelijke tijd 2.19 (net even opgezocht, want bij finish was ik zo blij dat ik over de streep was dat ik niet oplette :P) was dus ook niet bijzonder goed, maar gelukkig nog acceptabel; kan ik een volgende keer makkelijk verslaan (sowieso in NL, zonder al die bergen!). Was overigens nr 668 van 1200 renners ofzo.

Wat heb ik nog meer gedaan; ehm, voordat ik 1 maart ben vertrokken naar het zuiden (zal ik voor het gemak maar in een volgend bericht typen aan het eind van deze week/begin volgende week) natuurlijk alle gedoe van pakken, reis plannen (wat al veel voorpret gaf) en afscheid nemen. Bij het pakken heb ik het achteraf wijze besluit genomen om maar een doos vol spullen naaar huis te sturen... En ik moet zeggen: mijn tas is nu heerlijk licht! (tsja, relatief dan) Die doos heb ik uiteindelijk nog mee moeten sjouwen naar Zuid-Tanzania omdat het postkantoor dicht was toen ik hem wilde posten. Aris, je krijgt dus een mooi pakketje thuis ;) De reis plannen is uiteindelijk ook relatief gebleken want op dag 2 van de reis ben ik alweer heel anders gereisd dan gepland maar dat houd ik nog even geheim ;) Wat betreft afscheid nemen.. ik vind het altijd maar lastig. In een korte tijd ga ik me toch hechten aan personen, plaatsen, gewoontes... En die zijn op het moment van afscheid nemen als laatste zichtbaar; altijd een gevoel van weemoed ofzo! Maar toch, het moet :) De laatste paar stappen met mijn camera door Huruma Hospital, over de KCMC campus met mijn fietsje, door Moshi met mijn handen vol bagage en op de diverse plaatsen de laatste blikken van achter de busraampjes zal ik niet vergeten...

Overigens is hier het regenseizoen aangebroken wat ik nog niet zo'n vreselijk succes vind... In het zuiden van Tanzania kwam ik met mijn korte broek in een regenbui terecht om 23.00 en nu regent het hier weer pijpestelen buiten het internetcafe... Ik hoop dat ik nog wel wat zon te pakken weet te krijgen in de andere landen anders kan ik helemaal niet opscheppen met mijn bruine huidskleur ;) Ook vind ik het wel weer gaaf dat het een beetje regent want dat betekent dat de Victoria Watervallen die nog op mijn 'te bezoeken' lijstje staan wat meer water doorlaten en alleen maar indrukwekkender worden!

Met mij gaat het verder goed; ik heb het idee dat het alleen zijn heel goed helpt met het nadenken over diverse dingen in het leven, zoals de toekomst in geneeskunde/luchtmacht, zaken als nadenken over kerk, huisvesting bij terugkomst en daar ben ik wel dankbaar voor. Het is niet altijd makkelijk om keuzes te maken (waar je dan ook altijd achter blijft staan zonder weer te piekeren), vooral omdat ik bij mezelf wel merk dat ik keuzes maken helemaal niet zo makkelijk vind. Maar de relaxte sfeer hier en een relativerende blik (die je hier zeker wel wordt bijgebracht) hebben me wel veel rust gegeven! Voor ieder die wel eens worstelt met keuzes en allerlei piekeringen; neem de rust en de tijd erover te denken! Een rust die in het dagelijkse leven in NL helaas niet altijd aanwezig is...

Ik ga afronden; het regent nog wel, maar ik wil even de vaart zetten achter een rendez-vous met de familie Oomen, zendelingen hier in Zomba... Ben benieuwd! Over zo'n 7-8 weekjes vlieg ik volgens mij alweer naar huis toe, maar daar wil ik nog niet teveel over nadenken; eerst nog even lekker genieten van het reizen (en werken in een wildpark)!

Allen succes, tot horens en ziens,
Jacob

P.S. Als ik in een van de landen waar ik doorheen kom weer een wat snellere vorm van internet tegenkom wordt ik misschien wel verleid tot het plaatsen van foto's bij de komende berichten... maar dat is voor ons allen afwachten ;)