Heri ya mwaka mpya

Beste vrienden, kennissen, familie, beste allemaal,

Allereerst wil ik jullie allemaal het beste toewensen voor 2010! (evenals in titel) Het is bijzonder om weer een nieuw jaar in te zijn gegaan; wat gaat de tijd snel! Ik hoop dat jullie het komende jaar veel inspiratie zullen opdoen, dat het jaar gebruikt mag worden om zelf te groeien en veel te leren! Boven alles wil ik iedereen Gods zegen in alles toewensen. Daaraan is alles gelegen...

Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik heb geschreven op mijn weblog, maar ik had een tijdlang weinig inspiratie geloof ik... Verder was het drukke programma hier ook niet echt uitnodigend om mijn tijd lang in een internetcafe te besteden. Je zult misschien denken: druk?? Waar heeft hij het over... Ehm, ja, alle leuke dingen bij elkaar maken me best druk. Het normale programma van een dag bestaat over het algemeen uit het opstaan ongeveer 1 uur voordat ik moet beginnen in het ziekenhuis, waarna ik eet en me klaarmaak om naar ziekenhuis te gaan. In het ziekenhuis aangekomen dring ik me tussen alle zwetende studentenlijven maar steeds een beetje naar voren om wat van de ochtendrapportages en de visites mee te krijgen om daarna 'iets' te gaan doen (in de meest brede zin van het woord). Allereerst is het 'iets' redelijk vaak koffie/thee drinken, daarna soms wardround, daarna vaak een bezoek aan de operatiekamer. De afgelopen tijd heb ik behoorlijk van operaties kunnen assisteren wat best wel leuk is; ik heb tot nu toe twee bevallingen gedaan waarvan de laatste een dusdanig lastige bevalling was (schouder bleek haken) dat de baby is overleden... Wel confronterend: ik denk zelf dat ze ons als dokters er te laat bijriepen en dat als we er sneller waren geweest de baby nog gered had kunnen worden... Het is ook best gek om te ervaren dat je zulke pijnlijke dingen hier makkelijker accepteert: het is alsof je ethische thermostaat op bepaalde plekken een andere waarde gaat aangeven, afhankelijk van cultuur/mogelijkheden?

De laatste dag van het jaar heb ik dan eindelijk mijn eigen eerste keizersnede kunnen doen... Fantastisch! Sowieso was die dag een succesvolle (veelbelovend voor het nieuwe jaar ;)): allereerst al direct in de ochtend tijdens de overdracht naar OK gerend om te assisteren bij de operatie van een gebarsten buitenbaarmoederlijke zwangerschap, daarna een mooie operatie meegekeken waar ongeveer 4L vocht uit een vochtblaas uit de buik van een vrouw werd gehaald, daarna nog geassisteerd bij de verwijdering van vleesbomen uit een baarmoeder... en finally: mijn keizersnede. Het was oudejaarsdag voor mij echt een beetje nu of nooit; een van de dokters hier had toen dienst en de grootste kans om een keizersnede te doen was bij hem... In de middaguren kwamen er twee vrouwen binnen uit andere ziekenhuizen die een keizersnede moesten ondergaan hier (wrsch gingen de andere ziekenhuizen dicht ivm oudjaarsdag, ook frapant ;)) en werd beloofd dat ik hem mocht doen... Daar sta je dan, al denkend: 'oeps, nu mag het echt... hoe moest het ook al weer' :) Peentjes zwetend (eigenlijk standaard op de non-airconditioned operatiekamer) met allereerst wat trillende vingers heb ik daarop het mes in de buik gezet en voorspoedig een mooie baby op de wereld geholpen... wat een ervaring joh: is een verslaving ben ik bang, ik wil er meer :) Het dichtmaken kost uiteindelijk nog het meeste tijd en is best lastig, maar is gelukkig ook goed gegaan! En dat alles op de laatste dag van het jaar 2009... Doel KCMC-stage gehaald ;)
Overigens vermaak ik mij de laatste dagen hier op de afdeling ook heel erg met het lesgeven van 3e jaars geneeskundestudenten die hun eerste stages in het ziekenhuis doen; echt gaaf om ze de basale (maar ook specifieke) dingen over obstetrie en gynaecologie uit te leggen en te merken dat het goed gaat... Lesgeven is zo gaaf; maar ja, dat zal ook vast niet iedereen zeggen. Ik vind het vooral leuk om de dingen logisch te maken, begrijpbaar, om alle kennis logisch en bruikbaar aan te reiken en te merken dat het studenten enthousiasmeert...

Naast het geneeskundige, wat natuurlijk veel van mijn tijd in beslag neem doe ik gelukkig ook nog andere (hele leuke dingen ;)). Om het dagprogramma geen geweld aan te doen zal ik nog wat chronologische informatie spuien... Als ik naar huis ga koop ik meestal wat eten bij de marktkraampjes aan de kant van de weg; vanwege de wanordelijke opstelling, de stoffige weg en de drukte wordt het hier de Gaza-strip genoemd (mogelijk alleen door de internationale studenten :)). Daarna thuisgekomen ga ik soms zwemmen bij de internationale school die vlak achter ons huis staat en gaan we aanstalten maken om te koken. In de avonduren doen we spelletjes (soms wordt de tijd ingenomen door lang koken en eten) en gaan we vaak niet al te laat naar bed; ik merk dat het klimaat hier best wel wat slaapuren vergt... Maar dat is niet erg: het is hier toch erg donker, niet alle lichten doen het en soms valt de stroom uit en dat slaapt allemaal prima ;)

Anders nog iets? Jawel... sporten. Ik probeer hier regelmatig hard te lopen, maar helaas kan dat alleen maar vroeg in ochtend en laat in middag vanwege de warmte (en 's avonds kan het niet vanwege het overvalgevaar). Tijdens de normale ziekenhuisdagen valt het dus soms best tegen om het regelmatig te doen, maar ik heb gelukkig een andere activiteit die hier ook erg goed te beoefenen is gevonden... Mountainbiken! Via een van de mensen die ik in de kerk heb leren kennen (een oogarts, waar ik volgende week een week mee ga meelopen) kunnen we regelmatig een mountainbike lenen en gaan we samen in de middaguren een paar uur fietsen... En ik kan je vertellen dat mountainbiken hier een echte mountain betreft (de Kili) en dat er ook behoorlijk steile bergjes zijn die mijn spieren het leven zuur maken (letterlijk verzuren soms :(). Maar de inspannende bezigheden houden je jong zal ik maar zeggen... het is echt gaaf om je tijd zo te besteden! Afgelopen week heb ik ongeveer 100km gefietst, 15-20km hardgelopen en een paar honderd meter gezwommen... Mooie oogst ;) Eigenlijk wil ik mijn sporturen gebruiken om te trainen voor een tweetal leuke sportactiviteiten die hier in februari/maart op het programma staan (de Mount Kenia race - een mountainbikerace van 75km - en de Kilimanjaro marathon - een hardlooptocht van 42km)... We'll go for it!

Ik zou haast vergeten dat ik ongeveer een week geleden de Kilimanjaro hellingen mocht beklimmen en ook na veel inspanningen, ontberingen en een lange klim de top mocht bereiken. Het was echt een tocht om niet snel te vergeten :) (ehm, tegenstrijdig?) Wij hebben de tocht in zeven dagen gedaan om de kans op een succesvolle bestijging van de top het grootst te maken. Gewapend met acetozolamide (tegen hoogteziekte), een klein rugzakje met drinken, regenpak en wat eten en onze voeten omgord met onze stevige bergschoenen vingen we onze tocht vorige week donderdag aan. Omringd door 2 gidsen, een kok en 7 porters (die alle bagage voor ons droegen, ieder wel tot 20 kilo: echt te gek gewoon) sloften we de berg op... een gewoonte die we maar aanhielden (dat sloffen), want een hoge snelheid is niet iets wat je lang vol kunt en wilt houden! Hoe hoger je komt hoe meer de omgeving rotsiger wordt, hoe ijler de lucht wordt... Lichamelijk merk je dat je sneller ademt een snellere hartslag krijgt en je maag soms wat rare kronkels maakt. In de avonden sliepen we met z'n tweeen in een klein tentje en kregen we heerlijk eten voorgeschoteld. Al na 2 dagen had Koen last van hoofdpijn, misselijkheid en overgeven wat gelukkig weer overging. Na een vijftal dagen klimmen, een 5 verschillende kampementen, een overvloed aan diversiteit in het landschap stonden we dan aan de voet van de top. 'S nachts om 24.00 zijn we met ettelijke lagen kleding, hoofdlampjes een maag met wat versterkend voedsel gestart en volgden we allereerst de lampjes die ons voorgingen... Vanwege onze briljante conditie (ahum, we waren gewoon jong) lieten we op een gegeven moment alle mensen achter ons en waren we de voorsten, met voor ons uit een lege berghelling (afgezien van de stenen). Na een klim van ongeveer 4,5 uur (echt moordend) kwamen we bij Stella's Point aan; een punt wat voor veel mensen het eindpunt is... en we waren daar het eerste! Vandaar hebben we nog ongeveer 1 uur gelopen naar de Uhuru Peak, de absolute top van Afrika, 5895m hoog... Onderweg begon ik de eerste verschijnselen van hoogteziekte te krijgen waardoor ik de weg tussen Stella's Point en Uhuru Peak heb moeten bevuilen met maagzuur en andere maaginhoud. Nadat we, weer het eerste, bij de top aankwamen zijn we na wat fotomomenten snel teruggegaan... De hoogteziekte slaat dan zijn moordende slag, je voelt je met het moment misselijker worden. Ook is de kou op de top niet preferabel: -20 graden met een ijzige wind. Na onze terugtocht naar het basiskamp, een lastige afdaling (hmmm, niet fijn voor de knieen, ineens 1300m dalen), een welkom rustmoment en een lekkere maaltijd direct weer in de benen om 1600m te dalen... En dat alles om geen erge hoogteziekte te krijgen. Van dat laatste kamp zijn we in een paar uur naar de gate gelopen en uiteindelijk in Moshi aangekomen. Terugkijkend was het een gigantische ervaring en vooral de dag dat de top wordt beklommen is echt zwaar! Maar een aanrader; zorg echter dat je een goede conditie hebt als je eraan begint... Ook retrospectief konden we zeggen veel geluk gehad te hebben met het weer; pas op de dag van de afdaling zagen we de eerste regen... Na al deze zweetdruppels, dagen van afzien van douche, het prachtige weer, konden we ons opmaken voor de kerstdagen en oud en nieuw.

Ehm, de stress begint toe te slaan... Ik wil graag nog veel meer vertellen, maar moet dat wrsch maar een andere keer doen. Ik moet over 45 min in de kerk zitten voor een trouwerij van een nederlandse met een blanke inwoner van Tanzania; lijkt ons erg leuk om te kijken hoe het er hier aan toe gaat... In de tussentijd moet ik eerst naar huis lopen, nog eten en dan maar hopen dat ik met iemand mee kan rijden... Tsja, het is verstandig om te stoppen ;)

Een volgende keer zal ik jullie vertellen hoe lekker de kerstkalkoen smaakte, hoe de heerlijke christmascake mijn maag vulde, hoe we de gezelligheid op de doctorscompound (waar we wonen) hoog weten te houden en hoe we in onze t-shirtjes (met daarover onze Masai-kleden) bij een heus vreugdevuurtje in onze tuin het nieuwe jaar hebben verwelkomd... Maar uiteraard is dat allemaal een verassing!

Een ieder gegroet en tot ziens! Hou je taai! Werk aan de goede voornemens ;)

Met een allerhartelijkste groet uit een warm Afrika,
Jacob

P.S. Ik heb geen tijd gehad voor foto's uploaden, maar gelukkig heeft mijn huisgenoot en reisgenoot Koen tijd over :) kijk dus allemaal voor foto's en reisverhalen vanuit zijn perspectief op koenjo.waarbenjij.nu
P.P.S. Ik zal de beroving nog een keer in geuren en kleuren vertellen ;) Het was zo'n 'leuke' ervaring dat ik misschien wel een bedrijfje begin die zulke ervaringen aan mensen gaat geven hier ;)